Hinduizm: karma i reinkarnacja

Nazwą 'Hinduizmu' określa się wczesne religie ludów zamieszkałych na terenie Indii, począwszy od 2 000 lat p.n.e. Ściślej biorąc, jest to zespół wierzeń i instytucji religijnych, które pojawiły się na tym terenie od czasu pojawienia się pierwszych "świętych" pism, określanych jako "Wedy". Te "ludy" powstały w wyniku wymieszania się plemion Dasa osiadłych na tym terenie, oraz wojowniczych plemion indo-aryjskich, przybyłych z terenów europejskich. Część tych plemion w wędrówce na wschód skierowała się na południe, na tereny Persji (obecnego Iranu), gdzie dała początek religiom zoroasztrianizmu i mitraizmu.

 

Socjalna struktura Ariów była hierarchiczna. Na czele plemienia stał król, którego urząd był dziedziczny. W miarę rozwoju podbitych ziem i ludów funkcje króla stawały się również bardziej złożone. W końcu Okresu Wedyjskiego król wyróżniał się wielką świtą, pałacem i błyszczącym przepychem. Musiał utrzymywać prywatną armię dla ochrony swych poddanych oraz licznych kapłanów do pomocy w wykonywaniu obrządków religijnych.

 

 

 

Hinduizm jest jednym z najstarszych wierzeń religijnych. Wcześniej (od ok. 3 000 lat p.n.e) istniały już jednak złożone wierzenia egipskie.

 

Wierzenia hinduistyczne mają różnorodny charakter: panteizm, politeizm, monoteizm, agnostycyzm (a nawet ateizm), dualizm, pluralizm, monizm. Ich praktykowanie może mieć charakter aktywny lub kontemplacyjny, w świątyni lub bez niej. Warto przeczytać więcej o panteizmie.

 

Jednym z podstawowych wierzeń  hinduizmu jest karma, czyli nieuchronność przeznaczenia (losu) człowieka w jego życiu. Główna idea głosi, że czyny tworzą przyszłe doświadczenia i przez to każdy jest odpowiedzialny za własne życie, cierpienie i szczęście jakie sprowadza na siebie i innych. Wierzy się także, że człowiek podlega procesowi reinkarnacji, czyli jego dusza odradza się w kolejnych ciałach, w kolejnych życiach. To, jaki los spotka człowieka w kolejnym życiu, zależy od jego poprzednich żywotów, a ściślej od wielkości dobra i zła, które człowiek ma w swym "dorobku" karmicznym. Istnieje wiara, że dzięki dobremu życiu i przestrzeganiu zasad kastowości można uniknąć ponownego narodzenia (reinkarnacji) lub przynajmniej odrodzić się w mniej bolesnym życiu. 

 

Pojęcie nieuchronnej karmy jest dyskusyjne. Zakłada się bowiem, że człowiek dysponuje "wolną wolą" oraz wystarczającą wiedzą, aby świadomie podejmować decyzje życiowe, zdając sobie sprawę ze skutków, także karmicznych. To założenie jest fałszywe. Każdy człowiek rodzi się z genów, których nie wybiera, oraz otrzymuje wychowanie od rodziców, których oczywiście też nie wybiera. Tak więc załadowany do podświadomości człowieka ładunek emocji i upodobań (dobrych i złych) nie jest przez niego wybierany, lecz narzucany. 

 

To są emocje typu "tego chcę", to mi się podoba", tego pragnę" i odwrotnie.  Odczucia związane z rozkoszą, bólem, miłością, nienawiścią, radością i lękiem. Te emocje wywierają później ogromny wpływ na podejmowanie najważniejszych decyzji przez człowieka, przez całe życie. Powstaje naturalne pytanie: cóż winien jest człowiek tak zaprogramowany, że czyni zło? Czy nie wykonuje on swej roli życiowej, czyli narzuconych mu funkcji życiowych?

 

  Istnieje więc również pogląd o nieuchronnym przeznaczeniu człowieka w jego życiu. Że los człowieka jest z góry określony, predystynowany. Zaawansowane badania astrologiczne do pewnego stopnia uzasadniają takie twierdzenie. Oznacza to, że każdy człowiek stanowi tylko "kółeczko w mechanizmie kosmicznym" i "obraca się" zgodnie z PRAWEM tego mechanizmu aby spełnić określoną funkcję życiową. Można i trzeba walczyć o dobro i sprawiedliwość. Można i trzeba walczyć przeciwko złu i niesprawiedliwości. Ale PRAWO, które zawiera te składniki, trzeba akceptować bezwarunkowo. Ono jest takie, jakie jest. Kropka.